Antikatechon: "I Feel Nothing but Repulsion" CD reviewed on "Dark Entries"

Niets lijkt me akeliger dan gezichtsloze gelaten, een horrorbeeld dat Antikatechon voor zijn laatste plaat I Feel Nothing But Repulsion maar al te graag aanspreekt. Zelfs de kat en de pop van het kind op de hoes moeten er aan geloven en dienen uitdrukkingsloos door het leven te gaan. Heel het boekje is gesierd met deze levensloze figuren, en deze creepy sfeer zweeft ook doorheen het ganse album.
Niet alleen de titel van de plaat, maar ook een blik op de songtitels verraden meteen al dat deze gitzwarte poel waarin je je een uurtje mag storten allesbehalve bijdraagt aan je positivisme: ‘The Epitome Of Ingratitude’, ‘And All My Dreams, Torn Asunder’, ‘I Feel Nothing But Repulsion’, ‘From Defeat To Disintegration’ en last but zeker not least ‘The Smell Of A Dying Saviour’.
Antikatechon is het geesteskind van Italiaan Davide Del Col, en zit muzikaal een beetje in hetzelfde straatje Nimh, die we ook kennen van op Rage In Eden. Beide projecten namen in 2013 al samen een plaat op (Out Hunting For Teeth), en ook op I Feel Nothing But Repulsion slaan de twee nogmaals een nummertje de handen in elkaar (‘From Defeat To Disintegration’).
De experimentele dark ambient vergt de nodige inspanning voor ongeoefende oren, geen enkel nummer klokt af onder de tien minuten, dat we met een groeiplaatje te maken hebben, kan je al wel raden.
Binnenkomen doet I Feel Nothing But Repulsion meteen met de zwaarbeladen lap dark ambient van 13 minuten ‘The Epitome Of Ingratitude’ die de sfeer van de meest lugubere David Lynch films zoals een Eraserhead in gedachte roept, de trage pianoklanken, afkomstig van Day Before Us, oftwel Fransman Philippe Blache, waarmee ‘And All My Dreams, Torn Asunder’, opent zijn slechts een voorbode van de kakofonie die volgt, een spiraal aan geluiden waarbinnen een onheilspellende vrouwenstem kolkt, maakt deze samenwerking tot een waar hoogtepunt. Wanneer de stem ontsnapt uit de draaikolk en overblijft met de piano besef je dat deze rit van ruim 11 minuten voorbij is voor je er erg in hebt.
Ook op titeltrack ‘I Feel Nothing But Repulsion’ mag je je verwachten aan een kakofonie aan geluiden, maar is met zijn 18 en een halve minuut toch een beetje te uit de kluiten gewassen. Hier geen vrouwen- of andere stem die de aandacht Medusagewijs naar zich toe weten te trekken, deze track moet je helemaal alleen ondergaan. Hortende soundscapes en een gitaar die voor de begeleiding zorgt, zijn deze keer je metgezellen. Op ‘From Defeat To Disintegration’ , de samenwerking met Nimh dus, gaan gitaren en piano hand in hand, en ook hier hortende, stotende tonen die het angstbeeld nog eens extra in de verf zetten. Aanzwellend geruis zorgt voor de perfecte nachtmerrie soundtrack waarin ontsnappen haast onmogelijk lijkt. Afsluiter ‘The Smell Of A Dying Saviour’ weet ook de nodige geluidjes te verzamelen die de minimale muzikale begeleiding het nodige angstaanjagende cachet weten mee te geven. De verwachtingen die de hoes schept worden dus maar al te waar gemaakt door Antikatechon, op deze te koesteren dark ambient plaat.

(Dimi Brands)

http://www.darkentries.be/nl/recensies/antikatechon-i-feel-nothing-but-repulsion/