Uit Parijs komt Day Before Us, het eenmansproject van Philippe Blache, dat inmiddels een decennium actief is en met Complaintes au bord d’un autre monde ook toe is aan zijn tiende album. Het is geen werk van Blache alleen, want op het album werkt hij samen met Antikatechon, het dark ambient-project van Davide Del Col uit Milaan. Op hun gezamenlijke album weten de twee muzikanten het (dark) ambient-genre net even anders te benaderen door andere invloeden erin te mengen en door een sfeer te creëren die gedurende de hele plaat iets ongrijpbaars heeft.
Blache is verantwoordelijk voor de conceptuele achtergrond van het album en hij speelt piano, orgel en synthesizers. Del Col maakt gebruik van samples en speelt elektrische gitaar, bas en synthesizers. Beiden gebruiken field recordings, effecten en ‘treatments’. De muziek valt onder de noemer ambient en drone, maar is – ondanks dat soms een plechtige sfeer wordt neergezet – niet statisch. Modern klassieke invloeden zijn te horen, vooral in het pianospel, maar ook gothic is een invloed die zich doet gelden, met name door de donkere sfeer die wordt geschapen.
Vanaf de eerste geluiden van ‘Sur les cimes de l’âme’ weten Day Before Us en Antikatechon je te omsluiten met een mysterieuze mix van klanken die meeslepend klinken, maar ook een duistere en macabere rand hebben. Het is even prachtig als beklemmend. De donkere sfeer is echter niet angstaanjagend, het is meer een geestestoestand. Je wordt erin gezogen en vertoeft in een andere wereld, in een onbekend verleden dat misschien nooit bestaan heeft maar reëel wordt beleefd. De muziek is hoorbaar hedendaags, maar verraadt een hang naar verloren tijden, onschuldiger en veelbelovende tijden wellicht, waar met weemoed aan teruggedacht wordt.
De beide muzikanten weten de hiervoor geschetste atmosfeer te bewaken, terwijl zij muzikaal weten te variëren. Drones en field recordings leggen een ondergrond in het openingsstuk, terwijl pianoklanken als gespeeld in een donkere grot een sombere stemming creëren. In hetzelfde stuk horen we ook de stem van Maria Giakaniki, die daarin en verderop in ‘ Du fond de notre silence’ teksten reciteert die zijn gebaseerd op poëzie van Amable Tastu en Marie de Heredia. De bedaarde wijze waarop zij dat doet, past goed in de sfeer die met de muziek wordt opgeroepen.
Boeiend om naar te luisteren is de manier waarop verschillende instrumenten en andere muzikale elementen in de stukken zijn gevoegd. Zo klinkt in ‘Au deuil de mes rêves’ een kerkorgel, niet als allesoverheersende stem, maar passend in het bed van klanken dat eromheen wordt gelegd. De inzet van het instrument geeft de muziek een weids effect, waardoor de melancholie die de muziek uitstraalt meer invoelbaar wordt. De piano is over het hele album heen een duidelijk aanwezig instrument. Blache speelt af en toe donkere en sombere tonen, zoals in ‘Pâleur d’automne’. Vaak is hij echter melodieus in de weer (soms zelfs sprankelend, zoals in ‘Du fond de notre silence’), maar nooit luchthartig.
De field recordings worden op subtiele wijze ingezet, maar spelen soms ook een overheersende rol. In ‘Stances inachevées’ levert dat een enorme dreiging op, zeker wanneer de field recordings worden gecombineerd met zware synths en een paar met zorg geplaatste gitaarakkoorden. Een pianomotief brengt verlichting, maar gaat vervolgens samen met de dreigende klankwolken en verdwijnt daar ten slotte in. Blache en Del Col krijgen op ‘Crépuscule d’airain’ ondersteuning van Giuseppe Verticchio (Nimh) op elektrische gitaar. De gitaren geven het stuk een eigen klankkleur, maken de muziek wat lichter, terwijl de ondergrond donker getint blijft en het orgel het werk een mystieke toets geeft.
Bijzonder fraai is hoe in ‘Sur des rivages taciturnes’ een simpele pianomelodie, een drone en rommelende klanken samengaan, om vervolgens plaats te maken voor een akoestische gitaarmelodie, met drone maar zonder rommelende geluiden. Voor het hele album geldt dat een drone nooit lang dezelfde vorm aanneemt. Day Before Us en Antikatechon spelen constant met dynamiek, timbre, gelaagdheid en dreigingsniveaus. Nergens wordt een voorspelbaar pad bewandeld; steeds vinden de muzikanten een andere weg om in te slaan, wat ook heel duidelijk naar voren komt in slotstuk ‘Face à l’attrait des voix anciennes’, als in het tweede gedeelte de piano de leidende rol op zich neemt. Weemoed, heimwee en verlangen klinken duidelijk in het stuk door.
Complaintes au bord d’un autre monde is een album dat uit zijn voegen barst van de muzikale ideeën, maar waarop die ideeën zijn gekanaliseerd in negen gestructureerde soundscapes waarin de algehele sfeer zorgvuldig wordt bewaakt. Zodoende ervaar je bij het luisteren van de muziek een zekere rust, terwijl die muziek toch constant in beweging is, nieuwe wegen zoekt en vindt en nooit in herhaling valt. Een muzikaal rijk en uitermate boeiend album.
(Gert Derkx)
Nessun commento:
Posta un commento